Kalıplardan, rutinlerden, “doğru”lardan o kadar sıkıldım ki kendimi hoplayıp zıplamaya vurdum.

Trambolinde zıplarken epeyce “aydınlanıyor” insan. Ancak hep aynı “zıplamaya uygun” müzikleri dinlersen yine kısır döngüye varıyorsun. Kafa rahatlamadığı gibi şişmeye devam ediyor. Bunu fark edince unuttuğum CD’lere göz attım. Ciwan Haco’nun “Na Na” albümünü buldum. Tam trambolinlik! Otururken ya da dans ederek dinlemek de mümkün.

Her gün bir kalıbı daha görüp kırma kafasında kalma ümidiyle…

Çocukların masum evreni, pek övündüğümüz yetişkin dünyasının dalaverelerinden ne kadar da uzakta… Çizdikleri resme ısrarla “Şapka bu!” deyip asla “fil yutmuş bir boa yılanı” olduğunu anlayamamamız da bu yüzden. Bilgiç tavırlarla şekil vermeye çalıştığımız çocuklara uymayan kalıplar dikmeye çabalıyoruz. Ya sığmıyorlar ya da iyice küçülerek kayboluyorlar çizdiğimiz sınırların içinde. (daha&helliip;)

Karanlık mı ışığa ışık mı karanlığa dönüşür?
Aslında çok uzaklarda aramamak lazım, karanlığı ışığa ışığı da karanlığa dönüştüren biz değil miyiz? Aynı objeyi iki farklı nesne olarak gösteren deneyler misali, neye odaklanırsan onu görürsün ya!
Uzun süredir toplumun karanlığa odaklanışı beni de hayli etkiledi. Giysilerime kadar yansıdı. Sonsuz bir yas ile gömütün etrafında naçar dövünüyormuşum hissine kapılıyorum. (daha&helliip;)