1, 2, 3…17, 18, 19…

11 yaşındayım. Bir hat üzerinde ilerliyor aracımız. Kavga eden annemi ve babamı duymamak adına dikkatimi şeritlere veriyorum. Uykuya dalmadan önce odaklandığım koyunlar gibi sayıyorum: 1, 2, 3… Bir süre sonra sesleri duyulmaz oluyor.

Devamı

“Caddeleri, sokakları birbirine girmiş. Şu hep gittiğimiz dükkânı bulamıyorum. Ne tarafta kaldı acaba? Sağa mı dönmeliyim, sola mı?”

İnsana yabancı gelir mi hiç doğduğu büyüdüğü yer? O kadar içime dokundu ki! Avucumla koymuş gibi bulmalıydım oysa çocukluğumun yıllarını, yollarını. Demek her yere tesir etmiş savaşın etkisi.

Devamı

Elimde pazar çantalarıyla binanın kapısına vardığımda, ağzında yavrusuyla beni bekliyordu.

Seni bekliyormuş demek, diye seslendi arkamdan Adliye Kâtibi Nuran Hanım. Gözüm hiç tutmamıştı ama, kedicağızın bir bildiği vardır belki. Bakalım…

Karşı binadan Pakize Hanım, Nuran Hanımın Adliye’de kâtip olduğunu – belki de kâtip muavini, demişti – ama Adliye kâtibi olmadığını kulağıma fısıldamıştı. Günahı boynuna.

Devamı