Ne güzel, eyvallah gibi birden fazla mana içeren bir söz: “Yeter ki sen iste!”, “Öyle olsun”, “Varım”, hatta “Eyvallah!”… “Önemlisin sen, değerlisin, kırmam seni…”

Kırıp dökmek ne kolaydır oysa… Tek bakış yeter, söz bile gereksiz.

Bunları neden yazıyorum, bilmem. Kazım Koyuncu, “Dido Nana” derken dökülüverdi kelimeler. Dökülemeyen gözyaşlarının yerine…

Bu ağlayabilmek ne güzel bir beceridir. Ne şanslıdır pat diye izin verenler gözyaşlarına. Suçlanırsın bazen ağlayamadığın için üstelik. “Taş” derler. İsyan büyür içinde, büyüdükçe engeller akışı…

Oysa için ister bağıra bağıra ağlayabilmeyi. Tutsaksındır içinde, kendi kendine. Bırakabilsen kendini, özgürlüğün kollarına…

Ne çok sebep vardır ağlamak için. Yapamadıkça biriken sebepler… Bir kere başlasan hepsi sırasını bekler. Belki bunu bildiğin için salıveremezsin kendini. Yine kalırsın tutuklu…

Yalnızken denersin, şarkılardan medet umarsın. “Aman kimse görmesin” ya şiarın… İstemek yetmez, inmez tuzlu damlalar, illa da inmez.

İstemezsin, akıverir kendi başına. İstemedin ya…