“Ah! Ne kadar bedbahtım, bilemezsiniz…” Hülya Koçyiğit edasıyla elim alnımda, perişanım. Remzi Ünal, neredeyse bir yıldır twitter’da ve benim haberim yok! Kınayın beni, kınayın, herkes kınasın! Ben kendimi duvardan duvara vurdum zaten.

Acımı çektikten sonra teselli aramaya başladım, her insan evladı gibi. Geç de olsa keşfettim, hem böylece toptan okuyabiliyorum. Gün gün beklemiyorum… Mevzuya gel, diyorsun, merak ettin tabii. (daha&helliip;)

Mutluyken edebiyat yapılamıyor. Nedense bu hüzün duygusu kelimelere biçim veriyor. Kelimeler sevdikleri hâle gelmek için hüznü bekliyor. Hüzün hep saklı yerinde duruyor aslında.

Mutluluk anları, sevinçler, sadece perde çekiyor o odaya. O pencereye. O perde hep rüzgâr alıyor. Rüzgârla açılacakmış gibi oluyor, küçücük bir anda. Ufacık bir bakışta. Hemen havalanıveriyor perde ve işte açılıyor yine. (daha&helliip;)

Seray Şahiner, en genç yazarlarımızdan biri, 27 yaşında. Üstelik ilk öykü kitabı, daha 23 yaşındayken yayımlanmış: Gelin Başı. Hanımların Dikkatine ikinci öykü kitabı. İlkin adıyla çekti dikkatimi. “Bir başlayayım, bakayım” derken bitiverdi.

Hanımların Dikkatine’yi bir kısa roman gibi okudum. Öykülerin birbirine komşuluğu, roman bölümlerinin komşuluğu gibi. Öykü kitabı olarak farklılığı da burada yatıyor. İster sırayla oku, roman say benim gibi; ister dilediğinden başla, ayrı ayrı oku.

(daha&helliip;)