Aynanın ne suçu var ki suret burada, siret nereden? Aynadaki yansımasına bakıp bakıp saydırıyordu yine. Küçücük yaşında terk edip gitmiş anasından başladı sövüp saymaya. Bakkalın çırağı ne güzel saçların var, demiş de kocası bir gün sevmemiş saçlarını da, bunun için evlat bırakılıp gidilir mi. Ne oldu! Mısır püskülüne döndüyse saçların, erkenden kel kaldıysan yahut, düşünmedin mi bir gün beni. Kimlere bıraktım ben oğlumu diye.

Mahallenin en güzel kızı olsan ne! Kadının güzelliği namusunda demediler mi sana. Babamı bıraktın, ya beni niye bıraktın ellere. Seni sevmeyen adam senden olanı sever kollar mı sandın. Yoksa hiç mi sevmedin sen de beni.

Bak, bak, iyi bak şu kaşımdaki yara senin yüzünden, kaçıp gittiğin günün hatırası. Babam beni sana yetişirim diye fırlattı ardından, ama sen çoktan gitmişsin, kaşımdan akanla gözümden akan yüzümü yıkadı da duvarın dibinde yığılıp kaldım.

İçimdeki derin yaram, derin, çokkk derin, aynadan nasıl göreyim.

Sana benzermiş gözlerim, senden sadece rengini almış dipsiz kör karanlık gözlerime bak, iyi bak. Kalbin taş kesilir karanlığında.

Alnımdaki derin çizgileri gördün mü, sana olan hıncını benden çıkaran babamın eseri, yerden kaldırmadan başını cevap ver, cevap verirken gözüme bak… Nasıl olacaktı, çenem yerde iken gözüm gökte, ortası yoktu. Her akşam bir bahane ile anlımı kırış kırış eden sorgu sualin sonucu.

Ahh bilir misin kimseler seni görmesin, işaret edip göstermesin diye kendi içine kaçarak yürümeyi. Bak bak, bu genç yaşımda yükümün ağırlığından sırtımdaki kambura.

Üstümde yok, başımda yok, senden sonra kimseler sarıp sarmadı ki beni. Şu perişanlığım senin eserin, uzak ve soğuk, “yaklaşma geri bas” diye dolanan bedenim de.

Ananın doyuramadığı çocuğu kimse doyuramazmış. Doymadım doğru, soluk rutubetli sarı benzime ne demeli, yokluğun nişanı.  Kemiklerimi soluk sarı deri parçası ile örtmüşler de, bir deri bir kemiğin neredeyse can bulmuş haliyim.

Ayna ayna söyle bana, var mı dünü bugününden daha karası benden başka.

Cinsine çekermiş, cinsine tükürdüğüm tüüü suratına. Her geçen gün daha da benzer mi insan babasına!

Not: yazı çizi atölyesi öykülerinden.