Uzun zaman oldu görüşmeyeli.  Öyle uzun ki Dudu kuşu çoktan susmuş.

Bir davet aldım sonra, düştüm peşine, hem davetin öngördüğümü sandığım ışıltısı hem de merakı var içimde. Siyahlar içinde buldum seni kocaman bir sahnede; başın göğe gururla ererken, ellerin toprağa kök salarcasına dirayetli, iki yanda. Tanrı-insan hükmediyor ışıklar altında. Sesin gür, coşkun, cesur, varlığımdan duygulanımsız hareketlerin…  Önünde insandan kalabalık.

Büyük emek, takdir etmemem nasıl mümkün olur? Öyle bir kıvanç ki izleyen için, bütün o mimikleri, dalgalanmaları kâğıttan ruhunun. Öyle kâseler dolusu şerbet ki sözlerin. Her kendi ekseninde dönüşün dünyanın bir tam turuna eş. Tut ki yıllar olmuş, ne çok dönüp durmuşsun.

İçimde bu gece en belirginleşeni doğurup savurmam gerekiyor, sancısı ağır, taşıyamam artık. Çekip alıyorum tek hamlede. Bir bakıyorum, ellerime çok büyük. Nasıl diyorum, ufaltırım? Etraf karanlık, senden uzağı zifiri karanlık. Bir çözüm göremiyorum. Yavaş yavaş kayboluyor ellerimde. Korkmaya hacet yokmuş, seni görmezden beri dağıldı dağılacakmış meğer. Fısıldıyor akıp giderken, bugünü çok beklemiş…

Bir deli rahatlık geliyor sonra bana. Nasıl ferah, ılık meltemler esiyor önümde… Islak kumlarımın altından benliğimin sen kısımları akıyor.  Fakat şaşkınım, karanlık maviye bürünürken daha da devleşiyorsun. İçimdeki acı şahlanıyor. Ansızın biten yeniden doğmaya cüret ediyor.

Düpedüz çaresizlik bu. Bitti görünen acı hiç bitmeyecek aslında, tüm bunlar bir illüzyon. Kalkarken koltuğumdan, üzerimde kalanlarım da yere saçılıyor. Sendeleyerek salondan çıkmaya davranıyorum.

Kapıyı açarken, son defa senden yana dönüp bakıyorum. Bir sensin ışık, sadece ışık.

Hoşça kal sevgilim diyorum, gizlediğin hüznünden var gücümle öperim.

Not: yazı çizi atölyesi öykülerinden.