Boş bir defter elimde kalan. Hiç kurulmamış cümleler, zihnimin atölyesinden üzerine aksın diye bekliyor. Zaman her şeyin ilacı olamayacak kadar yaşlı ve yorgun. Bütün iyi fikirler kapatmış dükkânı. Aydınlık çıkışlara da sırtım dönük. Ne zaman uydumsa ben bu karamsarlığa? Beynim uyumak için pijamalarını bile giymiyor. Yıkanmıyor, yemiyor. Tadı yok bir de yapsa ne?

Belirsiz bir süre tali yollar ve ara sokaklardan yürümeli. Şimdi hiç gereği yok ana caddelerde çıkışı bulmanın. Hiçbir alt benliğim de istemiyor uyanmayı. Bu anda kalmak, ruhum boğulana kadar dibe yüzmek, en iyisi. Kuma oturduğumda, öyle nefessiz kalmalıyım ki, bir an sonrası ölüm olmalı. Can havli ile ayaklarımı vurup dibe, kulağımdaki yoğun uğultu, incelip yok olana kadar yukarı çıkmalı.

Aldığım ilk nefeste, ciğerimin acısıyla uyandığımda, güneş bir başka bakıyor olacak. Geçmiş izlerinin üzerine çiçek dövmesi yapılacak, gün görmemiş gibi hadsiz ve boş bir neşeyle yeniden başlanacak.

Ama şimdi. Erken…

Not: yazı çizi atölyesi öykülerinden.