En sevdiğim kelimelerden biri “eyvallah”. Ne kadar çok anlamı barındırıyor içinde. Geçen gün, yürekten “Eyvallah” dediğimde konuştuk, pek güzel diye. Ona buradan “Eyvallah!” diyorum bana hatırlattığı için bu güzelliği.

Eyvallah, her şeye kadir. Sağ el bağırda söylenirse daha içten olur. Yüreğine bastırırsın çünkü söylerken, yüreğinden bastırırsın. Başını da hafifçe öne eğdin mi açılır gönül kapıları. Üstada saygıdır, söze saygıdır, yüreğe saygıdır.

Eyvallahın sonuna gelen ünlemin bile kaç anlamı var. Kızgınlık mesela. “Peki, öyle olsun ama…” diye başlayan cümleler gizlidir onda. Coşkuysa ünlem, “Helal sana!” olur, “İşte bu!” olur, daha neler neler olur…

Eyvallah, aynı zamanda bir felsefe terimi. “Sufice” kabullenişi anlatır. “Ne olursa olsun, kabulümdür” demiş olursun.

Ya “Eyvallahı yok!” sözüne de demeli? Ne saygı duyulası insandır o. Boyun eğmez, gönlünün dikine gider, minneti yoktur. Bak, bu “minnet” de bambaşka bir kelime. “Gönül borcu” demek.

Bu muhabbet bitmez. Bir gün yine söyleşiriz. Haydi bana eyvallah!