Günışığı Kitaplığı, 15 yıldır çocuk kitapları yayımlıyor ve okuduğum her kitabı beni mutlu ediyor. Son okuduklarımı da çok sevdim.

Deniz Olsun Adı, Adil İzci’nin şiirlerinden oluşuyor. Çocuklara ve yetişkinlere şiiri sevdirecek bir kitap. “Yağmur” adlı şiirinden: “Yine uykumda tıpır tıpır / Sanki gizemli bir kediciğin / Patileri dolaştı camlarda / Ama inemedim uyku salıncağından.”

Söz ve Sessizlik, Çıtır Çıtır Felsefe dizisinin 20. kitabı. Dizinin tamamını heyecanla okudum çıktıkça. Bu kitap da diğerleri gibi çok eğlenceli. Çocuklara ve bize, eğlenceli öyküler ve örneklerle felsefenin yaşamın kendisi olduğunu gösteriyor: “Kimi zaman sessizlikleri, yaşam boyu omuzlarımızda taşırız; yaşam boyu arar, ararız ve yaşam boyu kendimizi ağır, çok ağır hissederiz.”

Kuuzu ve Lunapark Ailesi’nde, İrem Uşar kendi çocukluğunu ve komik ailesinin maceralarını on üç öyküde anlatıyor. Çocuk gibi davranan çılgın dedesi başrolde. Ne numaralar, ne oyunlar yaparak herkesi şaşırtıyor ve gülmekten karınlarını ağrıtıyor. Anneanne ve ailenin diğer üyeleri de muziplikte dedeyle yarışıyor. “Dedemin Kırmızı Ojeleri” ve “Karışık Tost” en çok güldüklerimden. Hele “Yangın Vaaaar!” öyküsündeki, dar koridorda topluca çarpışarak koşup sıkıştıkları sahnelerde öldüm gülmekten. Otobüste olduğumu unutup epeyce kıkırdadım. Hiç de utanmadım. Gülmek utanılacak bir şey değil ki…