Mutluyken edebiyat yapılamıyor. Nedense bu hüzün duygusu kelimelere biçim veriyor. Kelimeler sevdikleri hâle gelmek için hüznü bekliyor. Hüzün hep saklı yerinde duruyor aslında.

Mutluluk anları, sevinçler, sadece perde çekiyor o odaya. O pencereye. O perde hep rüzgâr alıyor. Rüzgârla açılacakmış gibi oluyor, küçücük bir anda. Ufacık bir bakışta. Hemen havalanıveriyor perde ve işte açılıyor yine.

Hüzün kelimelerimi çağırıyor. Kelimelerim hüznün etrafına toplanıp anlattığı masalları dinliyorlar. Bir araya gelip hüznün istediklerini söylüyorlar. Hüznün sözleri bitmiyor. Hep kendi sözünü söylemek ister o. Bencildir…

Büyüler kelimelerimi, anlattığı o masallarla. Gerçek masallar. Gerçek ve acılı. Şarkılar gibi…