“Abla ben çıkıyorum, anahtar anneannemin üstünde.”

Bana anneanne diyorlar. Daha doğrusu onun yerine koydular beni. Hoşuma da gitmiyor değil hani. Bu iki kız sahip çıktı bana. İlk sahiplerim peş peşe ölünce ne olacağımın, kimin evine gideceğimin belli olmadığı günlerde büyüğü geldi ve yeni evimi tayin eden şu cümleyi kuruverdi;

“En uygunu kardeşim ve benim, herkesin de bildiği gibi en uzun ilişkisi olanlarız ve eminim ki dedem de böyle isterdi, itirazı olan var mı?”

Bu sahiplenme karşısında kimse sesini çıkaramadı. Şaşkınlık, kıskançlık ve “kıza bak” üçgeni içinde bakakaldılar. Rahatlamıştım. Bir ardiyeye, kullanılmayan eşyaların durduğu bir odaya ya da antika satışı yapan bir dükkâna gitmeyeceğim belli olmuştu. Bu kocaman yürekli kızlarla devam edecektim yaşantıma. Yanılmamışım.

Seksen yaşındayım ben, her şeyi gördüm bu ailede. İyi günleri de, kötü günleri de. Dedeleri aldı beni ilk. O zamanın ve yaşadıkları şehrin en değerli marangozunun elinden çıkmıştım. Evlerine ilk geldiğimde daha ikisiydi sadece. Bir divan, bir ben, fazla eşyaları yoktu. Neler neler sakladım onlar için. Ama onlar da hep kıymet verdi bana, bir eşyadan daha çok ailenin bir ferdi gibi davrandılar. Duygusallığım ondan belki de.

Sonra kızlar geldi dünyaya, yıllar birbirini kovalar gibi geçti, çocukları oldu. Yaz tatilinde gelirdi torunlar. Yıllar içinde çoğaldılar. Hepsi bir araya geldiğinde şenlikten geçilmezdi. Kalabalığı severlerdi ama sonunda yine ikisi baş başa kaldılar. Kimsenin bugün bile bilmediği sırlarını bilirim ben. Derken torunları evlenmeye başladı. En büyük duaları hepsinin mürüvvetini görmekti göçüp gitmeden. En küçük torun hariç gördüler de. Beklenen son geldi, iki yıl arayla öldüler. Gidişlerine üzüldüğümden midir nedir, ilk kilidim o zaman bozuldu. Ev dağıtılırken sıra bana da geldi. Tüm çekmecelerimi boşalttılar. Bomboş kaldım. Çırılçıplak. Dünyada yapayalnız kaldığımı hissettiğim andır o. Biri beni yüksek bir yerden atsın da paramparça olayım istedim. Tüm çekmecelerim çıksın içimden, tüm kilitlerim kırılsın. Ama nafile, ölenle ölünmüyor.

O acılı günlerde kızlar yetişti imdadıma. Önce küçükle beraber yaşadım. Onun evlendiğini görememişlerdi ya, ben yanındaydım işte, olmam gereken yerde. Sonra hayat, onları aynı çatıda bir araya getirince ikisiyle beraber yaşamaya başladım. O günden beri bana anneanne diyorlar. Evlerinin en görünen yerinde, en değerli eşyalarıyım, öyle diyorlar, duyuyorum. Tüm anahtarlar benim üstümde.

Gaye’nin notu: yazı çizi atölyesi öykülerinden.