Annesinin sesiyle uyandı.

“Hadi Didem geç kalıyoruz, anneannen bekliyor biliyorsun.”

“Annemin emrivakileri” diye söylenerek kalktı yataktan. Sabahları biraz çekilmez olurdu. Alelacele giyindi. Ayna karşısında saçlarını düzeltirken “Anneannemdeki yaşama hevesinden bana da ver lütfen Tanrım” dedi.

Didem’in anneannesi Maviye Hanım;  yirmi senedir yalnız yaşıyor. Evinin direği Hasan Hüseyin Efendi öldüğünden beri. İlerleyen yaşına rağmen her işini kendi yapıyor. Kabul etmemiş hiçbir çocuğunun yanında kalmayı. Evinde kocasının hatıralarını yaşatarak ve yaşayarak kalmayı tercih etmiş. Ta ki geçtiğimiz aya kadar. Evi, asari antika kapsamına girdiğinden, restorasyonu ve korunması için devlete bağışlamış. Bu sebeple;  gelin geldiği, on bir çocuğunu doğurduğu, torunlarını büyüttüğü bu konaktan taşınıyor bugün.

Didem anneannesine kızgındı taşındığı için, bu yüzden de fazlaca duygusaldı. O ev dedesi demekti. Sanki bir kere daha ayrılıyordu ondan. Onu düşündü yol boyu.

Doğduğunda, ilk torun olması sebebiyle yedi gün yemek vermiş tüm ilçeye. En sevdiği artist olduğundan mıdır, yoksa yeşil gözleri ve sarı saçlarından mı bilemiyor, “Filiz Akın’ım” diye severmiş onu. O evde büyümüş yedi yaşına kadar. Dedesi, kızıyla damadına “Siz çalışıyorsunuz torunuma iyi bakamazsınız” deyip vermezmiş onu çoğunlukla. Şehre bir saatlik mesafede olduğu için annesi ve babası sürekli görmeye gelirlermiş. Üç yaşındaymış, minik kırmızı bir battaniye almış ona dedesi. En sevdiği eşyası olmuş o günden sonra. O olmadan yemek yemez, uyumaz olmuş. Kırmızı aşağı,  Kırmızı yukarı. Annesiyle babası onu almaya geldiklerinde, eğer Kırmızı’yı unuturlarsa basıyormuş yaygarayı. Bir gün annesi çamaşır makinesine atmış, yıkama bitene kadar ağlamış durmuş, “Kurtarın onu boğulacak” diye. Az çekmemiş battaniyesi ondan.

Okula başlayınca sadece yazları gider olmuş dedesiyle anneannesinin yanına. Kırmızı’nın da konaktaki odasında kalmasına izin vermiş. Okumayı yazmayı öğrendiğinde mektup yazar olmuş dedesine ve Kırmızı’ya. Onlardan da cevap geliyormuş. En mutlu çocukluk anılarının; bu mektuplar, dedesi ve battaniyesi olduğunu gözleri dolarak anlatıyor. On üç yaşının mart ayına denk geliyor dedesinin kalp krizinden ölmesi. Yaşamının ilk kaybı, ilk ölüm acısı, büyümeye atılan ilk adım. Aynı tarihe rastlıyor, minik kırmızı battaniyesini kaybedişi. Her yeri arıyorlar, anneannesine soruyor fakat bulamıyor. Hem dedesi, hem Kırmızı yok olmuşlar.

İlçeye girerken annesinin sesiyle kendine geldi.

“Lütfen anneannenin yanında surat asma, onun için de zor o evden ayrılmak, ama babamın ruhunun bu şekilde daha rahat edeceğine inanıyor.”

Cevap vermiyor, konuşsa gözyaşlarına engel olamayacak biliyor. Kafasını tamam der gibi sallıyor sadece.

Eve giriyorlar, eşyalar toplanmaya başlamış. Teyzesi, dayıları, kuzenleri de orda. Herkes bir işin ucundan tutmuş çalışıyor. Maviye Hanım her zamanki enerjisiyle komutlar yağdırıyor. Sarılıyorlar. Annesinin arabada söyledikleri geliyor aklına, gülümsüyor ve öpüyor elini.

Maviye Hanım telaşla ve gözleri parlayarak “Sana müjdem var, gel benle” diyor.

Didem şaşkın, üst kata dedesinin çalışma odasına çıkıyorlar.

“Dün toplamak için girdim, dedenin gömme dolabının altında saklı bir sandık vardı görünce hatırladım, ondan başkası bilmezdi. Anahtarını bulamadık, dayına kırdırttım kilidini. İçinden bir sürü hatıra çıktı. Benim ve çocukların fotoğrafları, babasından kalma ufak radyosu, sigara tabakası, annesinin onun için işlediği mendilleri ve bir de senin battaniyen. “

Didem gözlerine inanamıyor. Kırmızı battaniyesi elinde. Yoldan beri tuttuğu gözyaşları akmaya başlıyor. Sarılıyor ona dedesine sarılır gibi. Çocukluğu kokuyor. Yirmi sene sonra, otuz üç yaşında çocukluğunun en değerli eşyasına kavuşuyor. İçinden zarflar düşüyor. Dedesine ve ona yazdığı mektuplar. Bir kat daha artıyor heyecanı ve mutluluğu.

Uyandığındaki halini düşündü, bir de içinde bulunduğu anı.

Anneannesine sarıldı gözyaşlarını silerken.

“Ben dedeme gidip geleceğim mavişim. Teşekkür etmem lazım.”

Gaye’nin notu: yazı çizi atölyesi ürünlerinden.