Okulda büyük bir heyecan vardı. Öğrenciler, aylardır derste öğrendikleri soyut uzay bilgilerini sonunda dünya gözüyle görebileceklerdi. Kim bilir, belki de karşılaştıracaklardı hayal ettikleri ile gerçeklerini? Ben ise çocukları alıp uzaya gitmek, “İşte bakın derste size bahsettiğim Andromeda galaksisi! Bakın hemen sağda Orion bulutsusu!” diyerek öğrettiklerimi pekiştirecek olmanın mutluluğunu yaşıyordum.

Israrla beni çağırmakta olan davete gidiyorum nihayet  – yıllarca geciktirdiğim, hep bahaneler bulup geri çevirdiğim, kaçındığım icabet etmekten.

Kapıyı bana o açıyor. Yerindeymiş tedirginliğim; her çağrı tesadüfleri davet eder. Sorsalar kimden kaçıyorsun, kiminle karşılaşmaktan, onun bütün isimleri gelirdi aklıma elbet. Bunu bilmiyordum kapıyı çalarken.

Pencere açık değil. Yok daha kalkmamış zaar. Gel kız Sakine, şuradan bir simit alalım. Açıver şöyle kollarını, çekiver mis gibi yosun kokusunu ciğerlerine. Akşama evde yemek yok. Aman sen de boş ver. Dışardan söyleyiversin deyyuz. Bir sigara da yak üstüne. Bir de kulaklıklarını tak. Oğlan verdi çok güzel. Eski püskü telefondan, açıver radyonu. Oh, değmeyin keyfine.