— İki şişle patiği nasıl örüyorduk ya, bi’ gösteriversene?

— N’oldu? Beş şişle örmeyi mi unuttun?

— Hiç unutur muyum? Ama çabuk bitsin diye iki şiş örcem…

— Güzel olmaz ki o! Pazara götürsen ipinin parasına satamazsın.

— Ya satmıcam, kendime örcem, güzel olmasa da olur, göstersen ölür müsün?

— İyi iyi. Bu ne? Bi de naylonlu ipi almış gelmiş.

— Bu vardı evde. Çok üşüdüm akşam. Diğerlerini yamaya yamaya yamancak yer kalmadı. Kolayından yenisini öreyim dediydim. Ne güzel oluyo senin patikler yine. Bu örneğin adı ne?

— Kedi cırmığı. İyi madem, kırk ilmek at önce. Seninki gitti mi bugün pazara?

— Gitti ya, iki kilo zeytin, biraz pekmez, beş tane de çorap, patik falan götürdü. Attım kırk ilmek, şimdi?

— On üç sıra haraşo ör şimdi. Kaçtan vercek patikleri?

— Bilmem. Yirmiye otuza satar herhâlde.

— Ya sen kafayı mı yedin, yirmi otuz para mı bugünlerde? Elliye altmışa satması lazım. Her şey pahalandı, yakında hava için para vercez, sen hâlâ yirmi otuz de. Cık cık cık…

— Ne bağırıyon ki hemen? Bilmiyom ben. İplerin de parasını bilmiyom. Adam aldı geldi ipleri, onların parasına göre bi’ şeye satar herhâlde.

— Akıllanmazsın kızım sen! Biraz açıkgöz olsana. O satılandan sen de almıcan mı payını?

— Yoo.

— Ne “yoo”su kız? Senin kendi paran yok mu?

— Yok tabii. Bitti on üç sıra haraşo. Şimdi?

— O sattıklarınızın parasını hep senin adam mı alıyo? Yirmi ilmek ayır da kes şimdi.

— Parayı o alsa n’olur ki? Başka yere mi harcıyo sanki? Kendin diyosun her şey pahalandı diye.

— Yarın bir gün adama bi’ şey olsa napcan? Hiç kenara koymadın mı şimdiye kadar ördüğün patiklerden?

— Ağzından yel alsın, nasıl söz öyle o! Adam koyuyordur belki. Bilmiyom ben. Kestim yarıya kadar.

— Dokuz sıra haraşo ör. Sonra yirmi tane artırıp birlikte örceksin. Adamın kenara para koyup koymadığını da mı bimiyorsun? Onu da mı sormadın?

— Sormadım ya, bi’ dünya masraf var. Çocukların okulu için, faturalar için, mutfak için hep para lazım. Bu kadar yoklukta benim de param olsun mu diycem?

— Bu yoklukta daha önemli, benden söylemesi.

— Senin oğlan kaçta geliyo okuldan?

— 1’lerde geliyor. Eli kulağındadır.

— Yirmi tane artırdım. Yine on üç sıra mı örcem haraşo?

— Hıı… Bak anladın di mi? U gibi olcak böyle. Sonra da dikersin kenarlarından.

— Anladım anladım, sağ ol. Geliyor senin oğlan.

— Şuna bak çantasını yerlerde sürüye sürüye geliyo. Ulen, çöpte mi buldun o çantayı? Doğru tut da getir.

— Benimkiler de gelir yakında. Ben gideyim artık. Görüşürüz yarın.

— Hadi güle güle. Yarına bitirirsin patiği herhâl.

— Bitiririm bitiririm, giyer gelirim yarın.

Not: yazı çizi atölyesi öykülerinden.

Resim: “Avluda Oturanlar”, İbrahim Çallı