Ilık kış gününün bulutlu öğle sonrasıydı. Kentin kalabalığında kendi içlerine çekilmiş insanlar hızlı hızlı yürüyordu. Bu kadar çok köpek, gündüz vakti bu sokakta hiç görülmezdi. Tek tek yürüyenler, oturan adamın çevresini sarmış, köpek çetesine meraklı bir bakış atıp kaçar gibi uzaklaşıyordu. Sırtını kitapçıya verip bekleyen gençler, kaçamak gözlerle onlara bakıp kimin ne kadar korktuğunu ölçmeye çalışıyordu.

Derken bir sokak fotoğrafçısı, elindeki makineyi oturan adama doğrultup art arda deklanşöre basınca ortalık birden aydınlanıverdi. Yürüyüp gidenler sokak heykellerine dönüşmüş gibi oldukları yerde donup kaldılar. Kısa süre sonra yeniden canlandılar. Önce ışığın gökyüzünden geldiğini sanıp gözlerini yukarı kaldırdılar. Sonra köpeklere baktılar.  Arabaların sesi, ambulansın sireni yok olmuştu. Kokular, sesler, renkler aniden değişiverdi.

Yeni gelenler köpeklere yaklaştı. Ortalık gittikçe kalabalıklaştı. Bir baba, küçük oğlunun elini tutup köpeğin tüylerine sürdü. İçlerinden bazıları katıksız simitlerini koparıp koparıp köpeklere atarak onlarla paylaştı. Hazır mama tatmamış, boynu tasma görmemiş köpekler buna çok sevindiler. Önlerine atılanları kemik sanıp uzun uzun kokladılar. İnsanlar merakla bekliyordu. Sonunda yerdeki simitleri, yüzlerini yana çevirip ağızlarına aldılar. Seyirciler buna çok sevindi. İçlerinden biri dayanamayıp alkışlayınca diğerleri de ona katıldı. Köpekler gevelemeyi sürdürürken sokağa yeni girenlerin hepsi onları fark etti. İçlerinden bazılarıysa durup seyre başladı.

Gaye’nin notu: yazı çizi atölyesi ürünlerinden olan bu yazı, Tevfik Ceritoğlu’nun çektiği bu fotoğraftan esinlenilerek yazıldı.