İçim susmuştu ya, bugün konuşmaya başladı. Bu karmaşada, bu acı deryasında bana umut veren insanlar var. Van depreminde enkaz altında kalan, yaralanan, evi sokağa dönüşen insanlar için “insanca” çaba sarf edenler var.

Ceketini çıkarıp koliye ekleyen taksi şoförleri var. Bir anda organize olup, herkesi yönlendirip birbirini destekleyen Yalnız Değilsin Van ve Van’la Dayanışma var. Can kurtaran AKUT var. Sosyal medya aracılığıyla ihtiyaçları ortaya koyup yardımı organize eden kitle örgütleri, sendikalar, odalar, partiler var. Evindeki dolapları boşaltıp yollayan anneler var. Bazıları sosyal medya baskısıyla da olsa elini taşın altına koyan üreticiler var.

Ya diğerleri? Onları anmayarak yok sayıyorum. “Onlar aslında yoklar.”