Yazmak, bütün dikkatimizi talep eden bir uğraş, doğru. Bazen bunu yazmaya engel olarak gördüğümüzü fark ettim. Aynı anda pek çok yere bakmayı, düşünmeyi, hissetmeyi becerebildiğimiz halde yazmak zor geliyor. Aslında baktığımız her yerden malzeme topluyoruz. İş; masanın, kâğıdın, klavyenin başına geçmeye kalıyor.

Yazmaya oturunca malzemeler zihnimizde dönüp duruyor. Birini yakalayıp başlamak lazım. Devamı

Kalıplardan, rutinlerden, “doğru”lardan o kadar sıkıldım ki kendimi hoplayıp zıplamaya vurdum.

Trambolinde zıplarken epeyce “aydınlanıyor” insan. Ancak hep aynı “zıplamaya uygun” müzikleri dinlersen yine kısır döngüye varıyorsun. Kafa rahatlamadığı gibi şişmeye devam ediyor. Bunu fark edince unuttuğum CD’lere göz attım. Ciwan Haco’nun “Na Na” albümünü buldum. Tam trambolinlik! Otururken ya da dans ederek dinlemek de mümkün.

Her gün bir kalıbı daha görüp kırma kafasında kalma ümidiyle…

Değişime direnmek anlamlı değil. Çoğu zaman hayallerle gerçekler birbirini tanımıyor. Umutsuzluğa sürüklendiğim anlar olsa da hüznün de değişebileceğini hatırlatıyorum kendime. Her an her şey değişiyor…

Mücadele vazgeçilmez bir ihtiyaç, istek… Mücadeleyle “oldurmaya” çalışmayı karıştırmamak gerekiyor. Bazen ne kadar mücadele etsen de sonuç değişmiyor. Kabullenip yola devam etmeyi öğrenmek zor, ama doğru.

Akışa bırakıp kendini, “an”ları fark etmek, “an”ın içinde yaşamak… “İşte bütün mesele bu.”