Kalıplardan, rutinlerden, “doğru”lardan o kadar sıkıldım ki kendimi hoplayıp zıplamaya vurdum.

Trambolinde zıplarken epeyce “aydınlanıyor” insan. Ancak hep aynı “zıplamaya uygun” müzikleri dinlersen yine kısır döngüye varıyorsun. Kafa rahatlamadığı gibi şişmeye devam ediyor. Bunu fark edince unuttuğum CD’lere göz attım. Ciwan Haco’nun “Na Na” albümünü buldum. Tam trambolinlik! Otururken ya da dans ederek dinlemek de mümkün.

Her gün bir kalıbı daha görüp kırma kafasında kalma ümidiyle…

Kafamda bir kafa daha var. İçinde turistler kayıyor, olmuş mu sana Palandöken!* Palandöken kafası, kalabalık, dolu…

Dışarıdaki kafa ne işe yarıyor, onu sorguluyorum şimdi. Galiba içindekinin kılıfı, düşüp bir yerini kırmasın diye yapılmış. Yapılmış mı? Bunu hangi kafanın içindeki hangi beyin soruyor acaba? Kaç beyin var ki? Var mı?

Neyse ne… Sonuçta sallanıyor, kılıfına tosluyor. Komik bir kafa yani, biraz da deli. Biraz? Bir taşma isteği var kalbinde, sınırlarını aşma… Evet, kafanın kalbi var, duyguları var… Ne var?

* Bir Leyla ile Mecnun esprisidir.