Ah şu insanlar, h harfimi yuttular. “Naif” deyip duruyorlar. Kelimenin tam anlamıyla “acemice yapılan” bir davranış; “saf, deneyimsiz” insanlara özgü. Bir kere naif Fransızcadan geliyor, benim kökenimse Arapça. Ayrı dillerin kelimeleriyiz vesselam.

Beni yaralıyor bu h’sizlik. “İnce, duygulu, hassas” tabiatıma iyi gelmiyor. Bin yıllık deneyim bir anda yok olur mu?

Ey konuşanlar! Beni incitmeyin, h’mi unutmayın. Biraz nahif olun…

Küçükken bulaşık deterjanını köpürtüp üfleyerek baloncuk yapardık. Hiç bitmesin isterdim uçuşmaları. Çok kısa bir andı görünüp kaybolmaları. Hüzünlü bir heyecanla yeniden üflerdim, sonsuza dek sürmesini dileyerek…

Kelimeler o baloncuklar gibi… Havada yakalamaya çalışırken yok oluveriyor. O kadar çok ve renkliler ki… Bir o kadar da hızlı. Tutabilsem binlerce deftere sığmazlar.

Hiç bitmesinler, uçuşsunlar sonsuza dek…

En sevdiğim kelimelerden biri “eyvallah”. Ne kadar çok anlamı barındırıyor içinde. Geçen gün, yürekten “Eyvallah” dediğimde konuştuk, pek güzel diye. Ona buradan “Eyvallah!” diyorum bana hatırlattığı için bu güzelliği.

Eyvallah, her şeye kadir. Sağ el bağırda söylenirse daha içten olur. Yüreğine bastırırsın çünkü söylerken, yüreğinden bastırırsın. Başını da hafifçe öne eğdin mi açılır gönül kapıları. Üstada saygıdır, söze saygıdır, yüreğe saygıdır. Devamı