On çocuklu Zahide Kadın’ın yedinci harikasıydım ben. Adımı Nefise koymuşlardı. Bozkırın sarı topraklarında, köyün E5 yol şeridiyle sınırlı bir rüyaya ekilmişti ömrüm.  Kaderleri yolun ötesine geçebilmekle değişen insanlarımla serpildim.  Çorak topraklardaki cahil uğultulardan sıkılıp kafamı kaldırdığımda tanıştım mavilerimle. Cümbüşü sadece ablalarının bayramlık fistanlarında gören bir çocuğun, hayallerinin gök rengi olması pek de şaşırtıcı değildi. Devamı

Yeşildi, maviydi, sarıydı, karaydı gökten yağanlar. Bir tek o bildik renk yoktu ıslak saçlarına konanlar arasında.

Bu bir rüyaydı.

Farkındaydı.

Rüya olduğunun farkında olmak ne acayipti.

Bir sürü çiçek vardı. Renkleri yoktu. Devamı