Sessizliğin içinde taşıdığı binlerce kelime… Hepsi üstüme geliyor, seçemiyorum… Belki de üç beş tanesi gerçek, bilmiyorum.

Boşluğun taşıdığı binlerce ihtimal. Aklım boşluğa kayıyor…

Mümkün değil mi, bana üç beş söz savurmak? Neden sessizlik? Neden?

SU… Manayı “bir”leştiren su… Öz olan, söz olan, “bir”… Öz şifacıdır, şifadır, ozandır, bilge ve masalcıdır. Öz olmayandır, bilmeyendir.

Bunları unutan benliğimiz için bir hatırlama kapısı SU. Evrenin bize sunduğu ipuçlarından biri, tutunup özümüze kavuşmamızı sağlayacak bir ip daha. Buket, adında taşıdığı zenginliği sayfalara işlemiş. Gerçek ve mecazi anlamıyla işlemiş.

SU kitap değil, gönül defteri. Gönül sözleriyle bezemiş Buket onu. Akıveren sözlerle sonsuzluktan sonsuzluğa yolculuk…

Yüreği attıran, burkan, kanatan, serinleten, huzurla dolduran, hüzünle bezeyen, umutla yakan…

Karın güzel beyazlığına bakıp neşeyle dolarken tutulup kaldım. Kar önce gözümü boyadı, sonra durdurdu beni adeta. Tıpkı ay tutulmasındaki gibi perdeledi ışığı.

Beyazı gri görmeye başladım. Siyahtan beyaza geçerken gride donup kaldım. Demek böyle yavaşlatıyor, durduruyor hayat beni.

Baktım yazamıyorum, düşünemiyorum, birkaç kelimeyle kırmak istedim buzu. Bu kadar söz yeter. Yavaşça çözülecek buz, biliyorum.