Yoksul evin kapısını güneş okşamaya başlamış, sokak öğle saatinde iyice boşalmıştı. Naciye, kapı önündeki taşın üzerine ilişerek ağrılı dizlerini güneşe verdi. Yaz başında güneşin bu kadar ısıtması pek de normal gelmiyordu, ama halinden memnundu.

Yedi yıl oldu, diye düşündü. Oğlu gideli tam tamına yedi yıl. Arıyordu arada bir aramasına da, bu yetmiyordu ki. Anne, ille de görmek isterdi yavrusunu, bağrına basmak. Neyse ki sağlığı ile ilgili bilgi alabiliyordu. Devamı

Dudaklarına yakın öpüyor onu. Bu ilk değil üstelik. Daha önce de biraz fark etmişti ama… Gittikçe yanakla dudak arasındaki mesafe kısalıyor gibiydi. Neyse ki bu kez bir sergide karşılaşmışlardı, kalabalıkta…

Ya yalnız olsaydık, diye geçirdi içinden, dehşetle. Üzerinden birkaç saatin geçmiş olması, hiç de azaltmışa benzemiyordu olayın etkisini. Şimdi aklında hep o sahne vardı. Onu bu kadar uğraştıran, içindeki kıpırtılar mıydı? Belki… Bu küçük olay bütün benliğini kaplamış, başka şey düşünemez olmuştu.  Devamı