Yazmak, insanı kendiyle barıştıran, terapi yöntemi olarak da önerilen bir eylem. Her gün yazabilirsiniz. Arada bir ya da kırk yılda bir. Kişiye ve döneme göre değişir.

Yazmak, olumlu bir eylemken onu bir mecburiyet gibi görmemekte yarar var. Düzenli yazmak elbette harika. Ancak insan bazı dönemlerde yazamayabilir. Canı istemez, hevesi olmaz, yorgunluktan, sıkıntıdan yazamaz. Böyle zamanlarda “Yazamıyorum” diye üzülmektense bunun geçici bir süreç olduğunu kabul etmek kısır döngüyü engeller. “Yazmadığım için üzgünüm, bu yüzden yazamıyorum” döngüsünden bahsediyorum.

Keyifle ve hevesle yazacağınız günler çok olsun.

Bir şey yazayım, bir şey yazayım… Ne yazacağımı bilmeden sayıklıyorum. Son kırıntılar da savruldu rüzgâra…

Yazma ihtiyacı su gibi işte. Su içeyim, içeyim… Sorgulamadan içersin kana kana. Ohh!

…

…

…

…