Aklımı tutamadım kafatasımda, uçtu uçtu… Bulutsuzluk Özlemi ne güzel söylemiş.

Bugün dolmuşta arkadaki kadının parasını uzattım, üstü geldi ve cebime attım. Kadın şok geçirdi, ben geçirmedim. Bu ara böyleyim, kendimi iyice benimsedim. Aslında masumum, otururken elindekini (neyse o, acayip ses çıkardı) kafama çakmıştı, “İntikam, manevi tazminat” gibi bir şeyler geveledim gülerken. Kadın kahkahalara boğuldu. Devamı klasik, “Hava sıcak, kafa kalmadı”…

Geçen gün ayakkabımı alacağım mağazadan. Hızla daldım içeri, “Ayakkabım vardı tamirde…” diye başladım, iki eleman da dağıldı gülmekten. Hiç anlamadım ne olduğunu. Meğer orası çantacıymış, ayakkabı satmıyorlarmış.

Bir ara da sürekli ağaçlara çarpıp “Pardon” derdim, potansiyel vardı yani. Ata çarpmam da başka hikâye. Evet, bildiğin at…

Dahasını anlatmayayım, benim de kariyerim var, değil mi? Var mı?