Kocaman gülümseyişim renklerimin capcanlı oluşundan. Kanadımın sol yamacı mavi, en sevdiğim. Ustamın ellerine sağlık, “mavi huydur bende” demiş boyamıştı sol yamacımı.

Kuyruğumu uzun olandan taksın istedim, en uzunundan. Boy boydu kuyruklar. Upuzun, en renkli kuyruğu gözüme kestirdim ve gözlerimi kapatıp bekledim. Bir cesaretle baktım ki istediğim takılmış. Yuppppii… Sessizce bağırdım sevinçle.

Çıtam ölçülüp biçilip en dengeli şekilde, sağlam mı sağlam yapıldı. İskelet sistemim benim, sağlam olması uzun ömürlü olmamı sağlayacak ve rüzgârla dans edeceğim.

İpimi bağlayıp vitrine koyduklarında umutlandım, tam zamanıdır şimdi, uçurtma festivali. Hemen uçuveririm maviliklere, özgürlüklere.

Nasıl özgür olabilirim ki. İpim başkasının elinde, uçabilmek için rüzgâra ihtiyacım varken. Yükselmek, daha yükselmek için karın boşluğuma iyice doldururum esen rüzgârı. O eser ben karşısında diklenirim. Çabamın karşılığı, ipimin uzunluğu kadar özgürlük…

Not: yazı çizi atölyesi öykülerinden.