Dudaklarına yakın öpüyor onu. Bu ilk değil üstelik. Daha önce de biraz fark etmişti ama… Gittikçe yanakla dudak arasındaki mesafe kısalıyor gibiydi. Neyse ki bu kez bir sergide karşılaşmışlardı, kalabalıkta…

Ya yalnız olsaydık, diye geçirdi içinden, dehşetle. Üzerinden birkaç saatin geçmiş olması, hiç de azaltmışa benzemiyordu olayın etkisini. Şimdi aklında hep o sahne vardı. Onu bu kadar uğraştıran, içindeki kıpırtılar mıydı? Belki… Bu küçük olay bütün benliğini kaplamış, başka şey düşünemez olmuştu. 

Yanaktan bir öpüş niye bu kadar önemli olsundu ki? Üstelik o sırada fazla bir şey hissetmemişti, küçük bir şaşkınlık dışında. Öyleyse şu anda, şimdi, evde yalnızken neyin ayrımına varıyordu?

Hayır, dedi. Olası değil! Evli o. Peki ama neler oluyor bana böyle? Anlamaya çalışmaktan yorgun düştü. Uyuyakaldı. Şimdi hararetle öpüşüyordu onunla, özlemle. Özgürleştiğini duyumsadı.

Gaye’nin notu: yazı çizi atölyesi ürünlerinden.