Yollarda olmak ya da “havalarda”… Birlikte yolculuk ettiğin birileri olsa da kendinle baş başa kaldığın anlar mutlaka vardır. Düşüncelere dalınan “an”lar…

Enginlere bakarken bir kalem kâğıt alsan eline ya da klavye, telefon. Ağzına geleni döksen kâğıda veya ekrana. Evet, “ağzına geleni”. Hiç tasasız, kim okuyacak diye düşünmeden, sadece kendine yazsan, içindeki sesin gizli sözlerini. Bırak aksın gitsin, kendinle muhabbet et. Bırak “dünyayı”, sadece sen varsın.

Bu sıkışıklıktan özgürlüğe kaç. Kendinle konuşma macerasına.  Koltuğunda, beklediğin bankta, takside, metroda, serviste… Bu çok aşamalı yolculukta, sessiz olmasa da sana ait dakikalarda…

“Yazınca ne olacak?” Hafifleme, garip bir huzur, tanıdık olmayan bir dinginlik… Seninle baş başa kalmanın getirdiği duygular.

Sevdiğin şarkıyı dinlemiş gibisin. Barış Manço ne güzel söylüyor:

“Yaz dostum

Barış söyler kendi bir ders alır mı

Yaz dostum

Su üstüne yazı yazsan kalır mı”

Sen gene de yaz dostum…