Şu zamanla paralel gitme meselesini çözen var mı? Ben daha çözemedim. Bazen yakalıyorum aynı anda ilerlemeyi, ama bazen. Sistem dizimimde de çıktı. Zaman deli gibi koşuyor. Bense ondan hızlı koşmaya çalışıyorum. (Dizimde “zaman”ı canlandıran arkadaşıma bin selam!)

Ne komik, değil mi? Bize dayatılan bu zamanla yarışmayı nasıl da benimsiyoruz. Her şey, hemen şimdi olsun. Tabii… Oysa şu doğal akışa bir bırakabilsek kendimizi… Bazen bırakabiliyorum, suyla bir olmak, onunla akmak, “damlalarda yüzmek gibisi yok”. (Şebnem Ferah’a da bin selam!)

Keşke İzmirli olsaydım! İzmirlilerde doğal bir yavaşlık var. Bana göre yavaşlık ama onlara göre akış bu… “Abicim, bırakalım kendimizi zamana yani, o zaten götürür…” Sırf bu yüzden, öğrenmek için, İzmir’e yerleşeceğim. Ciddiyim, göreceksiniz.

Denize bırakmalı kendini. O zaman “bir” olmayı öğreniyorsun. İlk dakika mücadeleyle geçiyor, direnişle… Sonra bırakıyorsun kendini ona, kendiliğinden…

Bu yazıyı yazarken dinlediğim şarkı Şebnem’den: http://fizy.com/#s/1ahpjh