En Çok Onu Sevdim, öykülerini severek okuduğum Gamze Güller’in ilk romanı. Kısa ve çarpıcı bir roman.

Hangisini tercih edersiniz? Yepyeni beton kulelerde üst kat dairelerden birini mi, kendine özgü kokuları olan, balkonlu eski bir evi mi?

“… Mutfak yeni pişmiş ekmek gibi kokuyordu. Tazelik, sıcaklık, sevecenlik doluydu. Salonda yoğun bir ahşap ve eskimişlik kokusu vardı. Eskiliğin gücünü seviyordu Asuman. Yaşlanmak binaları insanlara sevdiriyor, ait olma hissiyatını kuvvetlendiriyordu.”

Roman boyunca Asuman’ın eviyle muhabbetine tanık oluyoruz. Mutfak mermerindeki çatlaklarla, eski mavi koltukla, dolaplardaki fotoğraflarla… Bu muhabbet, hem evle hem de kendisiyle.

Asuman, eviyle arasına kimsenin girmesini istemiyor. İnşaatı süren yeni daireye taşınmak isteyen Mete, bu fikri paylaşan iş arkadaşları… Sevgilisi ondan uzaklaşırken ev ona giderek yaklaşıyor sanki.

Gamze Güller, bu derin muhabbeti, arka kapakta söylendiği gibi bu marazi aşkı, melodrama sürüklenmeden, sadelikle, olduğu gibi anlatmayı başarıyor. Tek sözcüğün bile beni yormadığı, aksine hepsinin sarıp sarmaladığı, özlediğim bir akıcılıkla.

Bu kısa romanı okuyun; beton yığınlarından uzaklaşıp kendinizi bir battaniyenin sıcaklığına bırakmak ve asıl önemlisi, bu sıcaklığı kaybetmeme yollarını aramak istiyorsanız…

Not: Bu yazım, Checkin dergisinin Kasım 2015 sayısında yayımlandı.