Öznecilik
Yazan Kategori yazma ipuçları
Bu ara iyice gözüme batmaya başladı bu öznecilik*. Kastettiğim, hemen her cümlenin başında ya da sonunda özne kullanmak. Özellikle çocuk kitaplarında rastlıyorum. Kahramanın adını defalarca görmekten olay örgüsüne odaklanmakta zorlanıyorum.
Belki yazarların ve okurların çoğu farkında bile değildir. Meslek hastalığındandır bu duyarlılığım.
Acaba Türkçe ve edebiyat derslerinden kalan bir alışkanlık mı? Atölyede de azaltmaya çalışıyoruz. Gizli özne kurtarıcımız. Hakkını vermek lazım, pek tanınmaz ama çok değerlidir. Eğer cümlede kimden bahsedildiği anlaşılmayacaksa özne kullanacağız elbette, devamını gizlisiyle getirsek ne güzel olur.
Sadelik yaşamda olduğu gibi dilde de sarılacağımız bir ilke olsun. Lütfen…
* Öznecilik sözcüğü “Leyla ile Mecnun” dizisinden ilhamla aklıma düştü. Sürekli tekrar eden durumlar için -cilik (-cılık, -çılık vb.) eki sıkça kullanılıyordu.
Sitenize edebiyathaber.net sitesinden geldim sanırım; atölyenizden öyküleri okumaya dalınca şimdi nereden geldiğimi unutmuş gibiyim. Bu öyküleri bizlerle paylaştığınız için hem size hem de yazarlarına teşekkür ederim. Fırından taze çıkmış sıcak ekmekleri andırıyorlar 🙂
Bu yazıda dikkat çektiğiniz nokta, tam da şu sıralar yazmaya çalıştığım bir metinde beni ara ara düşündüren bir konu. Bu metin, bütün kurgunun etrafında döndüğü ana karakterin detaylıca anlatıldığı uzunca bir giriş bölümü diyebilirim. Haliyle cümlelerin ve paragrafların çoğu bu karakteri anlatıyor, ve ben çoğu paragrafa bu karakterin ismiyle başladığımı, biraz canım sıkılarak fark ediyorum. Belki paragraflara aynı isimle başlamak, bir paragraftaki cümlelerde aynı ismi tekrar tekrar kullanmaktan daha az kulak tırmalayıcıdır; yine de, tekrar okumalarımda, isim tekrarlarını daha az yapsam daha kolay okunur bir metin oluşturacağını düşünmüyor değilim.
Yeni atölye öykülerini ilgiyle bekliyor olacağım.
Yazıyla kalın.
Çok teşekkür ederim. Yorumunuz beni sevindirdi. Faydalı olduysa ne güzel…