Yüzünüzün öte yakasına uzandığım o evde,

Sütü taşırmış anne kadar telaşlıydınız

Çok yanlış büyüdüm o evde, çok yalnız

Sırtı nemli odalarınızın pencere parmaklıklarından

Duvarda asılı duran biçimsiz tablolarınızdan (daha&helliip;)

Öyle güzeldi ki kirpikleri… Bakışımı birazcık daha devirip gözlerine çarpmaktan korktum. Bu gözler gerçek olabilir mi? Sadece güzelliklerinden değil, dünyayı benim gördüğüm gibi görüyor onlar da: Ne parlak ne mat, olduğu gibi. Benim aradığımı arıyor onun gözleri de. Aynı şeyleri tekrar tekrar görmekten sıkılmış. Denize, yeşile, güneşe, beyaza doymayan gözler…

“Beni beklemek zorunda değilsin.” (daha&helliip;)

Unuttuğu her neyse bir türlü hatırlayamıyordu. Nasıl gelmişti buraya, ne kadar zamandır buradaydı, ne olmuştu. Şu an hissettiği tek şey, kocaman siyah bir boşluk ve uğultu.

Gözlerini araladı zar zor, nerede olduğunu anlamak için bakışlarını gezdirdi. Hastane odasındaydı, kollarında serumlar, burnunda bir hortum, kalp atışlarını izleyen ekranın sesi vardı bir de. Yoğun bakımda olmalıydı, tek başınaydı, kimse yoktu yanında. Hiçbir şey hatırlayamıyordu, kalkmak istedi, üstündekileri atıp açık havaya çıkmak, nefes almak ve avazı çıktığı kadar bağırmak. (daha&helliip;)