Yazmak, bütün dikkatimizi talep eden bir uğraş, doğru. Bazen bunu yazmaya engel olarak gördüğümüzü fark ettim. Aynı anda pek çok yere bakmayı, düşünmeyi, hissetmeyi becerebildiğimiz halde yazmak zor geliyor. Aslında baktığımız her yerden malzeme topluyoruz. İş; masanın, kâğıdın, klavyenin başına geçmeye kalıyor.

Yazmaya oturunca malzemeler zihnimizde dönüp duruyor. Birini yakalayıp başlamak lazım. Cümleler oluştukça diğerleri saklandıkları yerden çıkıyor. Düşünmeden yerlerini alıyorlar. Bu da bizi her şeyi belirleme zorunluluğundan kurtarıyor.

Yazmaya dair pek çok yöntemden bahsediliyor. Kendimize uyanlardan yararlanabiliriz. İlham kaynakları yaratabiliriz.  Bakış açımızı değiştirerek gördüğümüz, hissettiğimiz her şeyin ilham kaynağı olduğunu, her an yazabileceğimizi hatırlayabiliriz.

Başka yerlere de bakmayı aklımızda tutabiliriz. Işıkçının spotu dansçının üzerine yansıtması, her hareketinde onu takip etmesi gibi…