Sabah gün doğmadan uyandı. Yataktan kalkmaya mecali yoktu. Şu an tatilde olmak isterdi. Bayram namazı için abdest aldı. Babası mutfakta onu bekliyordu. Allah’tan daha çok babasından korkardı. “Allah çocukları sever” derdi annesi, babası sever miydi sevmez miydi bilinmez. Hiç öpmezdi Ömer’i. Sena’yı da öptüğünü hiç görmemişti. Babasıyla annesinin elini öptü, bayramlaşıp çıktılar. Ahmet Bey önde Ömer arkada, üst sokaktaki camiye doğru yürüdüler. Bakkal Mehmet amca temizlik yapıyordu. Ömer’e göz kırptı, dönüşte uğramadan geçme, der gibiydi. Çok güzel toplar gelmişti dükkânın önüne renk renk. Karpuz diye kesip yiyesi geliyordu insanın.

Geçen bayram Antalya’da dayısı ile gittikleri lunapark geldi aklına, nasıl ışıklıydı her yer. Cıvıl cıvıldı insanlar. Hasan dayısı komik adamdı. Çarpışan arabalara ve dönme dolaba binmişlerdi. Aklına dayısının komşusu Rezzan Hanım’ın kızı Esma geldi. Mor çiçekli bir elbise giymişti Esma. Nasıl da açılmıştı eteği dönme dolapta.  Tatil bitene kadar her gün, parkta Esma’yı salıncakta sallamıştı, eteği bir daha açılır umuduyla. Belki bu yaz, takdir alırsa, ödül olarak dayısına gitmeyi isterdi babasından. Her gün bilgisayar oyanabilirdi, arada da denize giderlerdi. Mert’le zaman zaman kavga etseler de bilgisayarda maç yapmayı çok seviyordu. Hem Esma’yı da her gün görebilirdi. Karşı dairedelerdi. Rezzan teyze yengesi ile her gün kahve içip fal bakardı. Televizyon hiç kapanmazdı evlerinde. Uyanır uyanmaz açılır, gece yatana kadar ne program olduğuna bakmaksızın, kimse izlemese de açık kalırdı. “Can yoldaşım” derdi yengesi, bulaşık yıkarken, yemek yaparken hep açıktı. Dayısı sık sık uzun yola gidiyordu. Babası ise hep evde, evleri hep sessiz.

Camideki avizelere takıldı gözü ve renk renk çinilere. Bir bayram şenliği hayal etmeye başladı.

Gaye’nin notu: Bu öykü, Onur Çalı’nın Eksik Yıl adlı kitabında yer alan “sweet november” öyküsünün son cümlelerinden esinlenilerek yazılmıştır: “Müezzin, şefin bir el hareketiyle şarkısını bitirdi. Gün artık başlayabilirdi”.