Bakmayın öyle yüzüme. Ne dememi bekliyorsunuz? Çocuktuk, ne yaptığımızı bilemiyorduk mu demeliyim? Üzgünüm, kendimi kandırmayı bırakalı uzun zaman oluyor, farkında değil miydiniz? Siz zaten hiçbir şeyin farkında değilsiniz ki. Olmadınız hiçbir zaman. Olamadınız. Benimse o günden beri kulaklarım yalnızca bir sözcüğü duyuyor. Neden?

Ne şu ağaçta cilveleşen kuşların ne de rüzgârın sesini duyuyorum. Gözlerim yanıyor hâlâ, alevler gözlerimi sardı, yanan bir bedenin alevleri. Annemin gözü yaşlı merhameti bile söndürmeye yetmedi onları. İşte yine o koku. Duyuyor musunuz siz de? Yanık kömür kokusu… Ellerime, yüzüme, vicdanıma sinen is kokusu…

Sizin de vicdanınız tütüyor mu? Tütmez, bilirim. Sizin bacanız tüter, ocağınız tüter. Başkası neden umurunuzda olsun? Ama ben unutamıyorum işte. Bu metruk yerde payıma düşeni yaşıyorum. Hep zamansız gelen ölümün bana da uğramasını bekliyorum. Geç kalmasa, ansızın geliverse keşke.

Gaye’nin notu: yazı çizi atölyesi ürünlerinden.