Etgar Keret’le tanışmam “Tanrı Olmak İsteyen Otobüs Şoförü” adlı kitabıyla olmuştu. Bu kitapta yer alan “Domuzu Kırmak” adlı öyküsü, aklımda yer eden öyküler arasında ilk sıralarda.

Yeni kitabının adının “Domuzu Kırmak” olduğunu görünce heyecanlandım. Beni sarsan bu öykü, yeni öykülerle birleşip bu kitabı oluşturmuş. Üstelik bu kez David Polonsky’nin şahane çizimleriyle canlanmış olarak. O pembe domuz kumbarayı kapakta görebilirsiniz. Öyküyü anlatacak değilim, ama okurken yürek erimesiyle gülümsemenin el ele vereceğini söyleyebilirim.

Yazarın özgeçmişinde şöyle yazıyor: “Keret, fantezi ve gerçeklik arasında gidip gelen, insancıl ve duygusal öyküleriyle tanınır.” Onu anlatan en iyi cümle.

“Domuzu Kırmak”tan önceki altı kitabını tekrar tekrar okudum. Kısa öykünün ne olduğunu anlamak isteyen herkese sürekli öneriyorum.

Bu kitabı da beni sarstı. Başka başka renklere sahip kahramanların satırlar arasındaki dansını izlerken kendimden geçtim.

Kitaptan bir cümleyle bitiriyorum: “Belki, her şeye rağmen, hâlâ umut vardır.”

Not: Bu yazı Checkin dergisinin Temmuz 2016 sayısında yayımlandı.