Mayıs akşamüzerleri çok yorucu olurdu. Sessiz, insanı geçmişi düşünmeye iten gün batımları. Çok sevdiği adamları hatırlardı insan, hatırlanacak onca şeyin arasından. Güneşin bulutlar arasından sıyrılıp da suyun üzerine düşen çizgileri gibi, geçmiş günler açık seçik düşüverirdi hatıra. O geniş ufuk bırakıp sadece güneşin aydınlattığı kısımlara bakılır ya böyle manzaralarda, geçmişin de sadece o adamlarla ilgili anları düşünülürdü. Durduğun yerden uzaklaşmaya başlardı ruhun. Şimdinin sakinliğini yüreğinin dalgalarıyla dağıtır, oradan oraya savururdun benliğini.

Söylenenler, söylenemeyenler, duyulanlar, duyulmayanlar… Kimi zaman sözsüz anlar, çünkü ne hissettiğini hatırlaman yeterdi. Zaten hislerinin sesi çok yüksekse ağzından çıkanları da kulağına değenleri de iyi işitemezdin. O anı düşünmek hislerin sesini karnına, ellerine, ayaklarına tekrar getirirdi. İşte bu mayıs akşamüzerleri öyle sessiz, ama insanın karnını, elini ayağını yoracak kadar da gürültü dolu olabiliyordu. Günbatımını, kimseyle tek kelime konuşmadan izlemek istemenin sebebi buydu. O gürültüde yanında biri olsa sesini duyamazdın ki.

İzlemeye başlanan ilk an içi coşku dolu olurdu insanın. Güneş alçaldıkça, suyun üzerindeki aydınlık kısım daraldıkça, geçmişten hatırlananlar da daralmaya, düşünülen zaman dilimi belirginleşmeye başlardı. Aydınlık kısım ufka yaklaştıkça sen uzaklaşırdın ayaklarının bastığı yerden.  Hareket halindeki gemiyi görmemeye başlardın, içinde bulunduğun andan uzaklaştıkça. Güneş battıkça geçen günler geri gelmeyecek hissi, yaşananları tekrar bulmanın imkânsızlığı içini sıkardı. Sonunda batacağını bilsen de az daha uzun sürmesini bekleyerek izlemek. Tıpkı o anların geri gelmeyeceğini bilerek anımsamak gibi.

Ortalık karardığında yorgun olurdun, anıları karanlık sulara bırakıp eve dönmek isterdin. O an fark ederdin gemi kaybolmuş artık. Zaman akıp geçmiş ve sen o andasın, tekrar ayaklarının bastığı yerde…

Gaye’nin notu: Atölye ürünlerinden olan bu yazı, P.’nin bu fotoğrafından esinlenerek yazıldı.