“Şehrin kalabalığı ve insanlar üstümüze üstümüze geliyor. Şunlara bakın: Boylu poslu adamlarla kadınlar ‘Buraların hâkimi biziz’ dermiş gibi dolanıyor. Kendileri yetmez, yüksek binalar egemenliklerinin sembolü sanki. ‘Bu gezegen bizim’ havasındalar.

Şu garip köpeklere yaşayabilecekleri bir köşe kalmazsa olacak budur. Ben de köpeklerimle kenti basarım.”

Şehrin göbeğinde, bankın etrafında on kadar köpek, tehditkâr bakışlarla bankta oturan önderlerini korumaya almıştı. Adam düşünmeye devam ediyordu.

“Şimdi ne olacak? Köşe bucak kaçma sırası kimde? Arkadaş bu gezegen sizin değil.

Arazi kavgası gibi bu… Soruyorum: Bu gezegen kimin?

Milyonlarca yıl sonra bu gezegenin hâkimi kim olacak?”

Bankta aklından bunlar geçerken köpeklerden korkarak etraflarından dolaşan insanlara gülümsüyordu.

Köpekler kulaklarını dikmiş, her biri ayrı yöne bakarak koruma görevinin hakkını verirken önderleri sakince bankta oturuyor, arada saatine bakıyordu. Birazdan nasılsa bir sokak fotoğrafçısı gelir, birkaç kare resim alırdı. Telaşsızdı. Fotoğraf çekimi bitsin sürüsünü alıp gidecek, bu arada da gereken mesajı vermiş olacaktı:

“Bu gezegen sizin değil”.

Gerçekten az sonra boynunda fotoğraf makinesiyle Tevfik belirdi. Adamın ince planından habersiz deklanşöre bastı. Bir yandan da düşünüyordu:

“Bu dünya sadece bizim değil!”

Gaye’nin notu: yazı çizi atölyesi ürünlerinden olan bu yazı, Tevfik Ceritoğlu’nun çektiği bu fotoğraftan esinlenilerek yazıldı.