Bir yabancılaşmadır gidiyor. Memleketimde kendimi “yabancı” gibi hissediyorum. Niye mi? Türkçe konuşuyorum da ondan!

Hele İstanbul, hele de iş dünyasının durumu pek fena, affedersiniz “terrible” diyecektim. E-postalarda şöyle bir kısaltma görüyorsunuz örneğin: ASAP. “Bu da ne?” diye Google’a sorunca anlıyorsunuz ki İngilizce “As Soon As Possible” sözünün kısaltmasıymış. Türkçe mealine gelince: Mümkün olan en kısa sürede.  Ne oldu bizim “İnşallah tez zamanda” deyişimize? Kullansak mı “ASAP”?

Tabii “executive” (yönetimsel) ortamlarda bulununca, “branding”le (markalaşma) falan uğraşınca “very hard” (çok zor) oluyor Türkçe konuşmak.  Anlamak lazım, anlayabilirsen tabii.

Üstelik Türkçe konuştuğunda küçümseniyorsun, bilmeyen muamelesi görüyorsun. Bir zahmet, kullandıkları terimlerin Türkçelerini düşünüp söyleyemiyorlar, seni de beğenmiyorlar.

“So what?” (“Ne olmuş yani?”) demeyin, lütfen dikkat edin. Herkes Türkçe konuştuğu için Türkçe anlaşma ve İngilizceyi anlamak zorunda olmama hakkına sahip.