Durduk yere obez olmadım herhâlde ben! Hep o üşengeç yaşlı cadının yüzünden!  İnceciktim bizimkiler beni ona emanet edip İngiltere’ye gittiklerinde. Hepi topu bir yaz geçirdim o cadının evinde. Daha ilkokul üçteydim. 19 kilo gittim, 33 kilo çıktım o evden.

Her gün sabah uyanır uyanmaz -bırak yüzümü yıkamayı daha yataktan doğrulmadan- üzerinde duman tüten turuncu oraletle bir paket kremalı bisküviyi dayardı burnuma cadı. “Günaydın güzel kızım, ay parçam” diye yapmacık gülüşüyle tepsiyi yatağın kenarına bırakır, pislikten rengi griye dönmüş basma desenli perdeleri açardı.

Kenara oturup gözlerini diktiği gibi üstüme, söylenmeye başlardı sabah sabah. Neymiş efendim çok zayıfmışım, bu böyle olmazmış, annem bana bakmamış, ince hastalığa yakalanır yataklarda kalıverirmişim maazallah.

Tabağın hepsi bitecek, çabuk yenecek, kırıntı dökülmeyecek.

Yüzsüz cadı yaz boyunca herkese “Her sabah yatağına kahvaltı taşıyorum prensesin” diye gerine gerine anlattı!

İşte o yaz değişti her şey. Yemeye başladım. Bir daha durmamacasına.

Yazın başında bana berbat gelen sıcak oralet tadına, eylül gelip de eve döndüğümde bağımlı hâle gelmiştim. Sabah oraletimi içmeden evden çıkmaz oldum.

Babaannemin deyimiyle “gâvur huylarını adet edinmiş” annemin çavdar ezmeli, yağsız sütlü kahvaltısıyla bizim pederin kuş sütü eksik sofrası ilgimi çekmedi yıllarca.

Üniversiteyi bitirene dek inat ettim. Her sabah, her öğlen, her akşam oralet eşliğinde kremalı bisküvi yedim.

120 kiloya ulaşmam tam 10 yılımı aldı. Diplomamı aldığımda artık resmen obezdim.

Yıllığın arka sayfalarına konulan, konuşma balonlu komik fotoğraf seçkisine, okulun kantininde çekilmiş bir fotoğrafım iliştirilmişti. Sayfanın sağ üst köşesini resmen kaplıyordum.

Gözlerim çizgi halini almış, çarpık bir sırıtma suratımda. Elimde ince belli turuncu bardak, artık gıdımdan görünmeyen boynumu kırmış kadeh kaldırıyorum sözde. Konuşma balonunda şöyle yazıyor “Oralet candır”.

Gaye’nin notu: yazı çizi atölyesi ürünlerinden.