Israrla beni çağırmakta olan davete gidiyorum nihayet  – yıllarca geciktirdiğim, hep bahaneler bulup geri çevirdiğim, kaçındığım icabet etmekten.

Kapıyı bana o açıyor. Yerindeymiş tedirginliğim; her çağrı tesadüfleri davet eder. Sorsalar kimden kaçıyorsun, kiminle karşılaşmaktan, onun bütün isimleri gelirdi aklıma elbet. Bunu bilmiyordum kapıyı çalarken.

Devamı

Pencere açık değil. Yok daha kalkmamış zaar. Gel kız Sakine, şuradan bir simit alalım. Açıver şöyle kollarını, çekiver mis gibi yosun kokusunu ciğerlerine. Akşama evde yemek yok. Aman sen de boş ver. Dışardan söyleyiversin deyyuz. Bir sigara da yak üstüne. Bir de kulaklıklarını tak. Oğlan verdi çok güzel. Eski püskü telefondan, açıver radyonu. Oh, değmeyin keyfine.

Devamı

Bozulmuşum. Açılmıyormuşum. Oramı buramı kurcalıyor her gün. Yaşar bey ben eve geldim geleli bir durgun. Düşünceli. Beni yenilemeyi düşünüyormuş. Öyle söyledi geçenlerde kendi kendine.

Halbuki benden iyisini mi bulacak! Daha canlı, daha renkli olanları varmış bunların, dedi. Benim gibisini zor bulursun Yaşar bey! Bir açıldım mı envai çeşit kanal. Envai çeşit eğlence. İstersen dedikodu, istersen haber.

Devamı