Bir yabancılaşmadır gidiyor. Memleketimde kendimi “yabancı” gibi hissediyorum. Niye mi? Türkçe konuşuyorum da ondan!

Hele İstanbul, hele de iş dünyasının durumu pek fena, affedersiniz “terrible” diyecektim. E-postalarda şöyle bir kısaltma görüyorsunuz örneğin: ASAP. “Bu da ne?” diye Google’a sorunca anlıyorsunuz ki İngilizce “As Soon As Possible” sözünün kısaltmasıymış. Türkçe mealine gelince: Mümkün olan en kısa sürede.  Ne oldu bizim “İnşallah tez zamanda” deyişimize? Kullansak mı “ASAP”? Devamı

Gidiverecek… Gidiyor… Belki kısa gelecek ben de gidince bu ayrılık, geçici…

Kabullenmek kolay değil.

Kabullenmekten başka çare yok. Gidişine çare yok… Çaresizce bakıyorum…

Sadece bakıyorum, durgun bir anın içinde kalakalmış gibi. Kalmanın mümkün olmadığı anda kalma isteği belki.

Cem Karaca yazmış Gür Akad’a: “Ne ölenle öl, ne gidenle git. Aslolan hayattır canım kardeşim.” Dinleyelim: Devamı

Murathan’ı (ona böyle hitap ettim hep), yıllardır okuyorum. Şiirleriyle çarptı önce beni, öyküleri ve romanlarıyla sonra… Onu anlatmak zordur, öyle iki satır alıntıyla tanıtamazsınız. Her yazdığı sözcükle giderek daha fazla büyüler okuru.

Şairin Romanı’nı beş yılda yazmış Murathan. “Yazmış” demek yetmiyor, işlemiş sözcük sözcük. Uzun bir şiir gibi dökülüyor kelimeler… Her cümlesinin altını çizmek istiyor insan okurken. Yaşamın derinliği daha başka nasıl anlatılır? Devamı