Her şeyin bir zamanı yoktur çoğu zaman; o, birden çok zamanın kusmasıdır. Her şeyinse bir zamanı vardır çoğu zaman; erken varıldığına ya da geç kalındığına hayıflansan da, sevinsen sebeplensen de bu, anlarının seninle oynadığı oyunlar toplamıdır.

Akıp geçersin an dilimlerinden; senin için olması gerekenler olur ya da olmaz. Sormaz doğan gün salıya mı uyanmak istersin perşembeye mi diye.

Ay uyutur; güneş uyandırır. Yıldızlar rüyalarını süsler; karanlık kâbuslarını besler.

Zamansa sadece akıp geçer…

Hayat bu akışta, hissettiklerinle isteklerini karıştırır.

Bazen yazgım deyip geçersin; bazen de lanet edersin.

Akışta nefesin yeterse bir yer bulur seyredersin.

Seyir halinde olmakken hayat; yavaş gidersen seni geçerler. Hızlı gidersen sen geçtiğini sanırsın.

Asıl olan yoldur.

Yolu zamana böldüğünde hızı bulur. Hıza keşke demetlerini eklediğinde kaza olur. “Keşke”lerken “Neyse”ye ulaşırsan yazık olur. Arkalarından gelen “İyi ki” ise hep yalan olur.

Zaman sadece akıp geçerken içinde sana ait bir zaman bulursun.

Hız denklemini kurar, içindeki yolculukta kaybolursun.

Bazen beklemeler uzar; sabrının hıza açtığı savaşta yorulursun.

Gidemeyişine ağlayıp hayatını değiştirmeye uğraşırken sana göz kırpan hayallerinin gerçekleşmesi için işaretler arar durursun.

Hep uzun yolculuklara da çıkamaz, denizleri aşma hayaliyle gider durursun.

Zaman akıp geçer…

Doğru zamansa, ne hıza bakar ne yolun virajlarına.

Gelir oturuverir yanına.

O vakit yolun sonsuzluğuna dahi inanırsın.

Yoldur nihayetinde,

Eninde sonunda biter.

Bittiği yerse başlangıçtır belki de…

Gaye’nin notu: yazı çizi atölyesi ürünlerinden.