Aslı yazmış, sabah ilk iş okudum: “Bu aralar yazarken başıma gelen bir durum var, sizinle de paylaşmak istedim. Daha farklı bir üslup kullanmayı planlarken her defasında hikayeler ve/veya karakterler kendi seslerini belirliyor. Kendi kendilerine konuşmaya başlıyorlar, ben de o şekilde devam ediyorum.”

Ne güzel! Kelimelerin kendiliğinden özgürce akıp gidivermesi… Yazan için en değerlisi bu. Düşünmeden yazabilmek, akışa bırakmak…

Aslı, daha kontrollü olmanın gerekip gerekmediğini soruyor. Kontrol, yazanı yorar, kelimelerini kısıtlar, karakterlerini hapseder. Zaten akışın içinde gizlidir kontrol, akışa varırken düşünceler birikir, elekten geçer ve özgür kelimelere yol verir.  Bırakın kaleminiz yolunu bulsun…

 

Yazarken düşünmeyeceksin. “Haydaa! Bu da ne demek şimdi!” deme. Düşünmeyeceksin işte. Tabii beynin işleyecek, düşünceler hızla akacak. Kendini o akışa teslim edeceksin. Her sözcükte durup düşünmeden, hesaplamadan.

Seni sürükleyen sevdayı yaşar gibi yazacaksın. Sevdalanınca düşünüyor musun? Sorup duruyor musun: nasıl oldu, neden, oldu mu, olmadı mı… Devamı