Çoğunlukla romanlarda rastladığım “geveze” anlatıcı okumamı zorlaştırıyor. Okura “dostlarım” gibi sözlerle hitap eden, sorular sorup cevaplarını kendi veren, uzun açıklamalar yapan anlatıcıdan bahsediyorum. Tam odaklanmışken metinden kopmama neden olan böyle kitapları bir kenara bırakıveriyorum.

Özellikle çocuk kitaplarında karşılaşınca daha fazla rahatsız oluyorum. Çocuğa öğreten değil, hayal gücüne yol açan kitaplar lazım. Bırakalım da sorular sorup cevaplarını kendisi arasın. Çocuk benliğim çok dertli bu konuda…

Yazarken açıklama yapmaktan, kendi fikirlerinizi anlatıp durmaktan kaçının lütfen.