Perdeleri hiç açmadım o sabah. Kara delik gibi ikimizi de yutan gece devam etsin istedim. Kırık dökük halim ortalığı daha fazla dağıtmasın, o erkenden uyanmasın, aklım ve kalbim bana bu oyunu daha fazla oynamasın istedim.

Odanın bir köşesine pusup uyumakla dün geceyi yok sayamaz. Beni uçurumdan aşağı atıp sırıtarak seyretmekten farklı değildi yaptığı. Onca yıllık arkadaşlık, emek, bir gecede, gecenin karasıyla kirlenebiliyormuş demek ki. Hayret. Devamı

Huzursuzdum. Üst kata çıktım. Herkes yerini almıştı bile. Vapur kalkmak üzereydi. Biraz ileride kadının yanı boştu. Otururken derin bir of çektim. Burnumdan soluyordum. Omuzlarımız birbirimize temas ediyordu. Birden başını bana doğru eğerek konuşmaya başladı.

“Kimileri için huzur verir karanlık. Kimileri için korku. Bazı yerlerde yaşam sürekli devam eder. İnsanlar, karanlığa inat gün doğana kadar uyumazlar. Bir kafes gibidir dünya, tüm insanları içine hapseden. Herkes özgür olduğunu sanır, ama çoktan teslim olmuştur doğanın acımasız kuralına. Devamı

Issız kumsalda gece vakti. Vişne ağacının tepesindeyim. Serçeler uçuşuyor ay ışığıyla söyleşerek, sevişerek.  Olmuş vişne tadında yaşıyorum şimdi mutluluğu, ayın gülümseyen yüzünde bu muhteşem geceyi. Çocukluğumun vişne ağacı; dalları arasında saklambaç oynadığım, yemişleriyle karnımı doyurduğum, yasak düşlerimin saklı mekânı. Sevgili vişne ağacım…

Alacakaranlığında gecenin, kara bir orman, deniz. Usulca tutup ucundan ay’ı, atıyorum karanlığa. Yerine güneşi koyacağım. Masmavi bir ormana dönüştü bile deniz, kuşların şarkısında. Devamı