Her yolculukta, otobüsün camından akıp giderken görüntüler, şairleri hayal ederim. Hep yoldayken yazdıklarını düşünürüm. O kadar tahta masa, sandalye fotoğrafı varken zihnimde… Yine de bana inanıyorum.

Yalnız yolculuk etmeyi pek sevmez bazı insanlar. Oysa tam bana göredir, özgür hissederim kendimi. İstediğimi düşünür, yazar çizerim. Etrafa bakar, okudukça okurum. Yanımda alabildiğim kadar şiir kitabı, kafamda alabildiğince mısra… Tam yeridir yollar, vururum kendimi şiire!

Yaşamanın ne garip bir hal olduğunu düşünürüm. Nâzım gelir aklıma, Genco Erkal’ın sesiyle konuşur benimle. Devamı

Murathan’ı (ona böyle hitap ettim hep), yıllardır okuyorum. Şiirleriyle çarptı önce beni, öyküleri ve romanlarıyla sonra… Onu anlatmak zordur, öyle iki satır alıntıyla tanıtamazsınız. Her yazdığı sözcükle giderek daha fazla büyüler okuru.

Şairin Romanı’nı beş yılda yazmış Murathan. “Yazmış” demek yetmiyor, işlemiş sözcük sözcük. Uzun bir şiir gibi dökülüyor kelimeler… Her cümlesinin altını çizmek istiyor insan okurken. Yaşamın derinliği daha başka nasıl anlatılır? Devamı