Yıldız tornavida, yaşamımın önemli unsurlarından biri. Dalga geçmiyorum. Ne zaman bir vidayı sıkıştırmak gerekse elimin altında olduğu için seviniyorum. O olmasaydı dolabın kapağı havada sallanacak, havluluk yerde kalacaktı. Evin dengesi bozulacaktı, dengem bozulacaktı. Biliyorum, pek dengeli gelmedi size bu sözler… İdare edin.

Yıldız tornavida, kalem kadar vazgeçilmez bir ihtiyaç. Yazmadan duramayacağım gibi onsuz da yaşayamam. Kalemimle zihnimi işliyorum kâğıda, onunlaysa mühendis kafamı geçiriyorum hayata. Algı ne garip bir mekanizma, değil mi?

Yıldız tornavidasız kalmayın, kalemsiz de…

Eylül hep hüznü mü çağrıştıracak? Oysa yepyeni bir başlangıç… Yaz rehavetinin yerini sarı sıcak bir rüzgâr alıyor. Yeni işler, yeni sevdalar…

Tarzan gibi gezip boğazını şişirme zamanı. Şort üstü hırkaya alışma… Hırkayla birlikte kabullenme değişimi, geride bırakma…

Yine de sızıyor hüzün çatlaklardan…

 

Zaman zaman, belki de çoğu zaman saklanıyor bulutun arkasına. Karanlığa alışmaya çalışıyor gözlerim, alışamıyor. Çıkıyor bulutun arasından o güçlü ışık… Ona tutunup yüzüyorum gökyüzünde.

Biliyorum umut, hep varsın, gözlerimi açık tutsam iyi olacak…