Kafanda dönüp duruyorsa düşünceler, birbirine çarparak ya da teğet… Okunacak kaygısı olmadan kendine yazmak en güzeli. Gelen bütün soruları, sözleri, küfürleri… Kaygısız sıralayıverince akıp gider. Kâğıda dökülenler senden uzaklaşırken zihninde yer açılır. Kaygıyla, hüzünle, korkuyla doluyorsa açılan boşluk, devam edersin yazmaya. Kesik kesik solumaktan derin nefes almaya geçene dek.

Psikologlar da öneriyor kendine yazmayı. Demek bir terapi yöntemi olarak görüyorlar. İşe yaradığına göre “Yazsam n’olacak” dememekte yarar var. Yüreğin üstündeki ağırlık bir nebze olsun azalırsa ne âlâ.

Böyle yazıverirken bazen de öyküler çıkar, karakterler oluşur. Biraz dinlenince yeniden bakarsın, toparlarsın. Dilersen okura sunarsın. Belli mi olur?