Salihli Ticaret Lisesi’ni bitirip Ankara’daki Manisa Kız Yurdu’na yerleşince babama verdiğim sözü tutmuş, bir yıl kadar kimseyle samimi olmamıştım. Kasabanın boğucu havası ancak hazırlık sınıfından sonra dağılmaya başlamıştı.  Artık odayı paylaştığım dört arkadaşın yanı sıra şehirde doğup büyümüş, rahat,  gözü pek birçok arkadaşım vardı.

Akşam yemekleri sonrası çekildiğimiz odalarda en çok konuşulup tartışılan konu erkekler oluyor,  peş peşe yakılan sigaralara bazen gizlice içeri sokulan kutu biralar eşlik ediyordu. Devamı

Dudaklarına yakın öpüyor onu. Bu ilk değil üstelik. Daha önce de biraz fark etmişti ama… Gittikçe yanakla dudak arasındaki mesafe kısalıyor gibiydi. Neyse ki bu kez bir sergide karşılaşmışlardı, kalabalıkta…

Ya yalnız olsaydık, diye geçirdi içinden, dehşetle. Üzerinden birkaç saatin geçmiş olması, hiç de azaltmışa benzemiyordu olayın etkisini. Şimdi aklında hep o sahne vardı. Onu bu kadar uğraştıran, içindeki kıpırtılar mıydı? Belki… Bu küçük olay bütün benliğini kaplamış, başka şey düşünemez olmuştu.  Devamı

İki tane yumurta kırdı, ıspanak yemeğine yumurta çok yakışırdı. Tam da kocasının sevdiği yemekler vardı bu akşam. Nermin, örnek bir ev kadını olarak evi temiz tutmak, giysileri yıkamak ve ütülemek, her öğün taze yemek hazır etmek görevlerini hiç aksatmazdı. Dolapta eksik mi var, markete gidilirdi. Bir tanıdığa ziyarete mi gidilecek, pasta börek hazırlanırdı. Kocası iş gezisine mi gidecek, valiz hazırlanırdı.

Menekşeler soldu diye sabahtan çiçekçiye gitmiş, yeni toprak almıştı. Saksıları değiştirmiş, çiçekleriyle konuşmuştu. Devamı