coşku yükselip taştı yatağından, her yeri kapladı.

nehir artık kendine çekiliyor. özür dileyerek topraktan, dönüyor yatağına. geç mi kaldı?

dinginlikle, sessizce akıyor, akıyor kendinde…

 

Küçükken bulaşık deterjanını köpürtüp üfleyerek baloncuk yapardık. Hiç bitmesin isterdim uçuşmaları. Çok kısa bir andı görünüp kaybolmaları. Hüzünlü bir heyecanla yeniden üflerdim, sonsuza dek sürmesini dileyerek…

Kelimeler o baloncuklar gibi… Havada yakalamaya çalışırken yok oluveriyor. O kadar çok ve renkliler ki… Bir o kadar da hızlı. Tutabilsem binlerce deftere sığmazlar.

Hiç bitmesinler, uçuşsunlar sonsuza dek…

Aklımı tutamadım kafatasımda, uçtu uçtu… Bulutsuzluk Özlemi ne güzel söylemiş.

Bugün dolmuşta arkadaki kadının parasını uzattım, üstü geldi ve cebime attım. Kadın şok geçirdi, ben geçirmedim. Bu ara böyleyim, kendimi iyice benimsedim. Aslında masumum, otururken elindekini (neyse o, acayip ses çıkardı) kafama çakmıştı, “İntikam, manevi tazminat” gibi bir şeyler geveledim gülerken. Kadın kahkahalara boğuldu. Devamı klasik, “Hava sıcak, kafa kalmadı”… Devamı